Μια μικρή ιστορία τη βράδυ της Πρωτοχρονιάς στη Βαρσοβία - «Κάποτε στο σπίτι υπήρχε μόνο μια ευχή: Του χρόνου στην πατρίδα»***
Μια μικρή ιστορία: Παραμονή πρωτοχρονιάς είμαι καλεσμένη σε ένα πάρτι στα περίχωρα της Βαρσοβίας. Μπαίνω στο σπίτι, κόσμος, μουσική, τα γνωστά, ακούω μια φωνή: «Γεια σου πατρίδα»... Ο Κώστας Κ. ετών 45+, ζει εδώ και μια δεκαετία στη Νέα Υόρκη («πρώτα στο Μανχάταν, τώρα στο Μπρούκλιν, μου αρέσει καλύτερα») με την Πολωνίδα σύζυγό του και τα δύο τους παιδιά. Ο Κώστας γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Στσέτσιν της βορειοδυτικής Πολωνίας, πρώην γερμανικο Στέτιν, εδάφη που η Γερμανία παραχώρησε αναγκαστικά στην Πολωνία μετά τον πόλεμο. Οι γονείς του, από την Κοζάνη, εκπατρίστηκαν μετά τον εμφύλιο. «Μας λες και πολιτικούς πρόσφυγες, μας λες και ό,τι θες, κανείς δεν ξέρει πόσοι ήταν στο σύνολο, εμείς ακούμε ότι ήταν πάνω από 100.000 άνθρωποι».
Μια μικρή ιστορία: Παραμονή πρωτοχρονιάς είμαι καλεσμένη σε ένα πάρτι στα περίχωρα της Βαρσοβίας. Μπαίνω στο σπίτι, κόσμος, μουσική, τα γνωστά, ακούω μια φωνή: «Γεια σου πατρίδα»... Ο Κώστας Κ. ετών 45+, ζει εδώ και μια δεκαετία στη Νέα Υόρκη («πρώτα στο Μανχάταν, τώρα στο Μπρούκλιν, μου αρέσει καλύτερα») με την Πολωνίδα σύζυγό του και τα δύο τους παιδιά. Ο Κώστας γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Στσέτσιν της βορειοδυτικής Πολωνίας, πρώην γερμανικο Στέτιν, εδάφη που η Γερμανία παραχώρησε αναγκαστικά στην Πολωνία μετά τον πόλεμο. Οι γονείς του, από την Κοζάνη, εκπατρίστηκαν μετά τον εμφύλιο. «Μας λες και πολιτικούς πρόσφυγες, μας λες και ό,τι θες, κανείς δεν ξέρει πόσοι ήταν στο σύνολο, εμείς ακούμε ότι ήταν πάνω από 100.000 άνθρωποι».
* Το κείμενο είναι της Μαρίας Δεδούση και δημοσιεύτηκε στο Harddog πριν από περίπου δέκα χρόνια, στις 11 Ιανουαρίου 2014.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.
Μιλάει άπταιστα ελληνικά, όπως και ο οκτάχρονος γιος του, ο Φίλιππος. Δεν το διαπραγματεύεται να μην μιλούν τα παιδιά του ελληνικά. «Φίλιππε, έλα δω ρε. δεν σου αρέσουν τα ελληνικά βιβλία που διαβάζεις κάθε μέρα;» Ο Φίλιππος κατάξανθος και «διεθνής» απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Όχι, αλλά ξέρω. Όταν μεγαλώσω θα μου αρέσουν» και φεύγει να παίξει με τον ξάδελφό του, τον γιο του αδελφού του Κώστα. «Εκείνοι ζουν οικογενειακώς πολλά χρόνια στη Βραζιλία. Αλλά στο σπίτι μιλάνε ελληνικά». Τον ρωτάω σε ποια γλώσσα σκέφτεται. «Πολωνικά ή αγγλικά», απαντάει.
Μου μιλάει ακατάπαυστα για την Ελλάδα. Έχει έλθει μερικές φορές για διακοπές και για να δει τους δικούς του που επαναπατρίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '80: «Στην αρχή ζορίστηκαν κάπως, τώρα είναι καλά...» Κάποια στιγμή μέσα στη βραδιά, μου λέει: «Σε ζηλεύω. Εσύ τουλάχιστον είσαι αληθινή Ελληνίδα. Εγώ τι είμαι; Όταν με ρωτούν από πού είμαι, το μόνο που μου βγαίνει να πω μόλις ανοίγω το στόμα μου είναι Έλληνας. όμως δεν είμαι. Αισθάνομαι σαν σπίτι μου, σαν πατρίδα μου μια χώρα στην οποία δεν έχω ζήσει ποτέ...»
Στις 12 ακριβώς, πάνω στις σαμπάνιες και τα πυροτεχνήματα, με πλησιάζει για να μου ευχηθεί: «Στο σπίτι κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η μοναδική ευχή που άκουγες ήταν: και του χρόνου στην πατρίδα», μου λέει. Λίγο αργότερα ζητάει από τον οικοδεσπότη να βάλει ελληνική μουσική και χορεύει ένα ζεϊμπέκικο. Τον κοιτούσα και σκεφτόμουν ότι έχει άδικο. Αυτός είναι πολύ πιο Έλληνας από μένα, έστω και άπατρις. Δεν νομίζω ότι έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου άνθρωπο με τόση εσωτερική αγωνία για να «ανήκει». Όχι γενικώς, αλλά σ' αυτό που ο ίδιος έχει στο μυαλό του και στην καρδιά του όταν, πάντα με συγκίνηση, λέει τη λέξη «Έλληνας».
(Στην πρώτη φωτογραφία αρχείου Ελληνόπουλα, παιδιά πολιτικών προσφύγων. Στη δεύτερη, Βαρσοβία σήμερα)